سرخمّ مي سلامت
همه هست آرزويم كه ببينم از تو رويي
چه زيان تو را كه من هم برسم به آرزويي؟!
به كسي جمال خود را ننموده اي و بينم
همه جا به هر زباني، بود از تو گفتگويي!
غم و درد و رنج و محنت، همه مستعد قتلم
تو ببر سر از تن من ببر از ميانه، گويي!
به ره تو بس كه نالم، زغم تو بس كه مويم
شده ام ز ناله، نالي؛ شده ام زمويه، مويي
همه خوشدل اين كه مطرب بزند به تار، چنگي
من از آن خوشم كه چنگي بزنم به تار مويي!
چه شود كه راه يابد سوي آب، تشنه كامي؟
چه شود كه كام جويد زلب تو، كامجويي؟
شود اين كه از ترحم، دمي اي سحاب رحمت!
من خشك لب هم آخر ز تو تر كنم گلويي؟!
بشكست اگر دل من، به فداي چشم مستت!
«سر خم مي سلامت، شكند اگر سبويي»
نظري به سوي «رضوان» دردمند مسكين
كه به جز درت، اميدش نبود به هيچ سويي
فصيح الزمان شيرازي
+ نوشته شده در دوشنبه سوم تیر ۱۳۹۲ ساعت 15:51 توسط مهدی
|
